Η μικρή κυρία...

Κοιτάζω κουμπάκια - παρακουμπάκια και χάνομαι...Τι τα θέλω εγώ αυτά τα τεχνολογικά..Τόσα χρόνια στο χαρτί έρεαν οι λέξεις σαν ποταμάκι φουσκωμένο απτή βροχή..Και τώρα...Διάβασε και σβήσε - σβήσε και γράψε και φτου απτήν αρχή...Ας είναι καλά ο γλυκός μου ο γιατρούλης και αυτή η αγριοφωνάρα του όταν τόλμησα να αντιμιλήσω - Θεός φυλάξει εγώ τέτοιο πράγμα - επειδή μου είπε ότι για ένα μήνα τουλάχιστον τέρμα το γράψιμο!!!!! Μα πως τα λες αυτά χρυσέ μου σε ένα γραφοτζάνκι!! Πως του ζητάς να σταματήσει να μουτζουρώνει ό,τι χαρτί πέσει στο χέρι του με σκέψεις και ιδέες που ζουζουνίζουν κάθε ώρα και λεπτό στο λιγοστό μυαλό του?? 

"Δεν μπορώ κύριε Δημήτρη ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ!! Μη μου το κάνετε αυτό θα σκάσει το κεφάλι μου!" ουρλιάζω σαν απροσάρμοστο και ο άνθρωπος μένει με το στόμα ανοιχτό!! 

Ευτυχώς είναι αργά και είμαι το τελευταίο του ραντεβού αλλιώς...Ποιος ξέρει τι θα φαντάζονταν όσοι με άκουγαν να κάνω έτσι..

"Μα είναι πράγματα αυτά ολόκληρη γυναίκα" μου λέει και με κοιτάζει με αυτό το βλέμμα της μάνας μου που έβγαζε στη φόρα κάθε φορά που τόλμαγα να εμφανιστώ σε επίσημο τραπέζι με τζιν και χαμηλό παπούτσι.. 

"Θέλει ξεκούραση το χέρι σου, πατάς δυνατά το στυλό και έκανες ζημιά..Ένα μήνα μόνο και μετά βλέπουμε.." Σαν σφήκα γυρίζει το τελευταίο βλέπουμε μες στο κεφάλι μου και καταπίνω την κουβέντα που ετοιμάζομαι να αντιμιλήσω..Δεν με παίρνει και το ξέρω αλλά και πάλι πως να δεχτώ κάτι τέτοιο έτσι αδιαμαρτύρητα..Κάτι με τσιγκλάει να απαντήσω αν και μετά σίγουρα θα θέλω να ρίξω μια κλοτσιά στα πισινά μου.."Και με το γράψιμό μου τι θα γίνει?' ρωτάω δαγκώνοντας το κάτω χείλος μου που έχει αρχίσει ήδη να τρέμει και τον κοιτάω με το βλέμμα του κουταβιού που τόσες πρόβες έχω κάνει από μικρό (παιδί κουμπί τι να κάνουμε..)

"Μα που ζεις κορίτσι μου" μου λέει με το ίδιο βλέμμα " δίκιο έχει η μανούλα σου που λέει ότι φορές φορές χάνεσαι στον κόσμο σου"..Αχάαααα σας τσάκωσα πουλάκια μου καλά το κατάλαβα ότι εσείς οι δυο γνωρίζεστε!! " Ζούμε στην εποχή των μπλογκ - πάει το χαρτί και το μολύβι. Καιρός να μπεις στα νέα πράγματα, άσε τις ονειροβασίες" συνεχίζει ακάθεκτος λες και στην Άνω Γερδενίτσα είχε αυτός μπλογκ και ξεμπλόγκ!! 

Τα νεύρα μου έχουν αρχίσει να θυμίζουν έντονα κρόσσια και ζαρτιέρες αλλά κάνω γαργάρα ό,τι μου έρχεται και φεύγω με το κεφάλι ψηλά σκοντάφτοντας τυχαία πάνω στο γραφείο του και παίρνοντας μαζί μου ένα τόσο δα μικρούτσικο βαζάκι..Τέτοια βουτιά σαν του γιατρούλη ούτε ο Νικοπολίδης στα καλύτερά του έχω να δηλώσω! Το έσωσε τελικά το βαζάκι αλλά μόνο και μόνο το βλέμμα που μου έριξε άξιζε και μου έφτιαξε τη μέρα!! "Τρελάρα " ψιθυρίζει καθώς συνεχίζω την θεαματική μου έξοδο και το χαμόγελό μου γίνεται ακόμα μεγαλύτερο!! Γυρνάω και με το φρύδι σηκωμένο αλά μάνα μου υψώνω το μεσαίο δαχτυλάκι μου σαν μικρή κυρία που είμαι και βλέπω το βαζάκι να του γλιστράει απτα χέρια και τα μάτια του να γουρλώνουν σαν κουκουβάγιας!! Ούτε ο θόρυβος της πορσελάνης στο μάρμαρο δεν καλύπτει το σατανικό μου γέλιο!!! Άκου να μου πει εμένα ότι ζω στην κοσμάρα μου!!