Αδερφέ μου..

Πώς αλλάζει αυτή η ρημάδα η ψυχολογία από λεπτό σε λεπτό..Μόλις μπήκα σπίτι απτο πρωί και τα μούτρα μου κάνουν παρκέ στο πάτωμα..Ούτε γιατρός ούτε βαζάκι ούτε καν το τανγκό το πρωινό μπορούν να διώξουν τα μαύρα σύννεφα που απειλούν να με πνίξουν...Δεν είναι και η μανούλα εδώ να μου φτιάξει το κέφι με τις υστερίες που σίγουρα με περιμένουν...Δυο περιστατικά τόσο διαφορετικά μεταξύ τους και όμως τόσο ίδιο το αποτέλεσμα..

6 Δεκέμβρη σήμερα..Του αγίου Νικολάου - μεγάλη η χάρη του..Ας έφτανε μέχρι εκεί η μέρα όλοι να γιορτάζαμε τους αγαπημένους μας και όλα καλά..Όμως όχι..Μαύρη επέτειος σήμερα από τη δολοφονία ενός παιδιού και όλα τα μέσα άστραψαν και βρόντηξαν..Μεγαλόσχημοι λόγοι και κουβέντες και αναλύσεις και κατηγόριες και και και και κάθε λογής...Και θα μου πεις το πρόβλημά σου ποιο? Γιατί αυτά τα μούτρα?Και πράγματι δεν θα χα μούτρα αν δεν μάθαινα αυτό..Θα χαμήλωνα το κεφάλι και γω από το βάρος των τύψεων και της θλίψης αν δεν μάθαινα αυτό..Όμως το έμαθα και δεν με χωράει ο τόπος..Βράζει μέσα μου η οργή καμίνι που θα σκάσει..Ένα παιδί σκοτώθηκε και σύστηκε η Ελλάδα συθέμελα..Ένα άλλο όμως έσβησε μόνο του και κανείς δεν είχε να πει το παραμικρό. Δεν θάφθηκε σαν ήρωας αλλά σαν μπάτσος, γουρούνι, δολοφόνος...Δεν κάηκε η Αθήνα για αυτόν και όλη η Ελλάδα...Γιατί?Δεν ήταν Έλληνας αυτός που με το αίμα του έβαψε τη σημαία που τόσο περήφανα έβαλε στο στήθος..Δεν είχε μάνα δεν είχε ψυχή, δεν ήταν παιδί 24 χρόνων..Δεν έκανε τη βόλτα του αλλά τη δουλειά του..Δεν τον πυροβόλησε ένας αλλά τον χτύπησαν μέχρι θανάτου με ρόπαλα και λοστούς..Δεν πέθανε ακαριαία αλλά 3 χρόνια έλιωνε σε ένα κρεββάτι νοσοκομείου..

Μα τι παράξενη που είμαι που θυμώνω με την υποκρισία και την ψευτιά που κλαίει η ψυχή μου για αυτό το παληκάρι..

Καλό ταξίδι αδερφέ μου εκεί ψηλά θα βρεις τη γαλήνη που σου έκλεψαν μέσα απτα χέρια..