G. I. JOE - PART 3..

Ακολουθεί ο διάλογος όπως τον θυμάμαι πάνω κάτω μετά τον ντουβρουτζά που μουρθε..Όπου "G" εγώ και "Κ" ο καλικάντζαρος....

"Κ": Τζοοοοοοοοο μου με αγαπάς?? Πες μου ότι με αγαπάς.....

"G": Αγάπη μου το ξέρεις αυτό...

"Κ": Θέλω να το ακούσω Τζο..Έλαααααα

"G": Σε αγαπάω μωρό μου σε αγαπάω...Έγινε κάτι και αγχώθηκες?

"Κ": Τώρα που θα φύγω απτο σπίτι πρέπει να βρω κάποιον να με αγαπάει..Είμαι μικρός ακόμα..Και σένα σε αγαπάω και δεν θα μου πεις ψέματα ποτέ ποτέ..Και η μαμά θα κλαίει και γω δεν θα κλαίω γιατί θα με κρατάς εσύ..Όχι δεν θα κλαίω που θα την βλέπω θα γελάω..

Το μουτράκι του έχει πάρει μια απελπισμένη έκφραση που μου τσακίζει την καρδιά και αποφασίζω να τον σπρώξω λίγο γιατί καταλαβαίνω ότι έρχεται η έκρηξη....

"G": Η μανούλα σου έκανε κάτι μωρό μου?Θέλεις να την μαλώσω εγώ τι θέλεις...Για να την πεις ψεύτρα κάτι τρομερό θα σου έκανε..Γιατί η μανούλες δεν λένε ψέματα..Λένε??

Εδώ να διευκρινίσω ότι δεν έχω ιδέα από παιδική ψυχολογία και συμπεριφορά, δεν έχω ιδέα πως τα βγάζεις πέρα με ένα παιδάκι που σπαράζει στο κλάμα οπότε ζητώ κατανόηση αν ο χειρισμός μου είναι λάθος στα μάτια σας..Στην περίπτωσή μας είχε σαν αποτέλεσμα να ξεσπάσει το μικρό μου καλικαντζαράκι..

"Κ": Η Βασιλική δεν είναι αδερφή μου, η Βασιλική δεν είναι αδερφή μου  και η μαμά δεν μου το είπε και με κοροϊδεύουν...και ξέσπασε σε αναφιλητά...

Το ζουμί της όλης ιστορίας ήταν ότι η δασκάλα του αποφάσισε να του πει ότι η Βασιλικούλα του (η αδερφή του) δεν είναι κανονική αδερφή του γιατί δεν έχουν την ίδια μαμά και τον ίδιο μπαμπά..(ο θείος μου είχε ξαναπαντρευτεί και χήρεψε νέος και η Βασιλική είναι απτον πρώτο γάμο...)  όπως ήταν φυσικό αυτό το νέο έπεσε βαρύ στο μικρούλι μας και εμένα μου γεννήθηκε έντονη η επιθυμία να πλακώσω τη δασκάλα στο ξύλο.. 

Για μια ώρα προσπαθούσα να τον παρηγορήσω και να του εξηγήσω τι συνέβαινε..Απτις πιο δύσκολες ώρες της ζωής μου..Ευτυχώς το μωρό μου φάνηκε ότι είχε όλη την καλή διάθεση να καταλάβει και να δώσει άφεση αμαρτιών στη μανούλα του. Αλλά εμένα η ψυχή μου είχε πάει στην κούλουρη και είχε ξανάρθει 7 φορές...Για το βράδυ αποφασίσαμε να κοιμηθεί μαζί μου και πρωί πρωί να τον πήγαινα σπίτι "για να είμαι ήρεμος και να ζητήσω συγγνώμη απτη μανουλίτσα μου" - ματάκια μου εσύ....

Και κει που καθόμαστε μετά την καταιγίδα και είναι ήρεμος ήρεμος  γυρνάει και με σοβαρό ύφος μου λέει...

" Τζο μου Τζο μου από δω και πέρα θα είσαι η Τζι Αι Τζο μου γιατί ότι και να γίνει εσύ διώχνεις μακρυά μου τους κακούς και τα προβλήματα"....

και ακόμα ψάχνουμε τη Τζο η οποία έχει γίνει ζουμάκι στο πάτωμα......

G. I. JOE - PART 2..

Απ'τα πολλά πια κατάφερα να ξεχωρίσω ότι κάτι συνταρακτικό είχε συμβεί στο σχολείο του μικρού μου, ο οποίος γυρνώντας σπίτι αποφάσισε ότι μισεί τη μάνα του και ότι θέλει να μετακομίσει μαζί μου...Είπατε κάτι μήπως???

Τρελή απτην τρομάρα μου είπα στη θεία να του φτιάξει τη τσάντα του με λίγα ρούχα και αλαφιασμένη έφυγα να δώ τι έπαθε το βλαστάρι μου..Περιττό να πω ότι φθάνοντας με τον πύραυλο σπίτι τους σε 5 ολόκληρα λεπτά (κανονικές συνθήκες τέταρτο κ βάλε) βρήκα ένα μικρό θηρίο να με περιμένει στην είσοδο "γιατί δεν θέλει να την ξέρει αυτήν την ψεύτρα" ........................................................................

Ψύλλοι στα αυτιά μου μπήκαν γιατί το βλασταράκι μας δεν μας έχει συνηθίσει σε τέτοια, η λατρεία για τη μάνα του έχει καταντήσει ανέκδοτο και η θεία μου είχε μια έκφραση σαν να της έχει πέσει το ταβάνι στο κεφάλι και δεν ξέρει τι την βρήκε..Αποφάσισα να ξεδυαλύνω το μυστήριο διακριτικά και να αφήσω το Κωνσταντίνο να μου τα πει μόνος του..

Ευτυχώς δεν περίμενα κ πολύ (ανυπόμονη είπαμε ντεεε) και με το που φθάσαμε σπίτι το πουλάκι μου κελάηδησε και μου τα είπε όλα.....

Και μου πεσε και μένα το ταβάνι στο κεφάλι....

G. I. JOE - PART 1..

Και πάλι εδώ...Προσπαθώ ακόμα να συνηθίσω τη νέα μου αυτή απασχόληση οπότε όποια σχόλια αναμενόμενα..Όλο αυτό το σκηνικό με το χέρι μου, κάποιες προσωπικές ανασφάλειες, λίγο το πνεύμα των εορτών που ξυπνάει μελαγχολίες και σκέψεις αυτές οι μέρες ήταν από υποτονικές ως νεκρές..Και όταν απτη φύση σου είσαι ανυπόμονο πλάσμα και νευρικό σαν την αφεντιά μου η κατάσταση δυσκολεύει..Τρώγομαι με τα ρούχα μου, μου φταίνε όλοι και περισσότερο η ανωτέρω αφεντιά..Τα κλάμματα αυτές τις μέρες σαν να τα έχω στο τσεπάκι που λέει και ο πατερούλης μου, ανοίγουν οι βρύσες και όποιον πάρει ο χάρος...ΩΩΩωωωω τυχεροί όσοι είναι δίπλα μου!!! 

Και εκεί που το σόι έχει αρχίσει τον έρανο για να σε στείλει παρατεταμένες διακοπές μπας και ησυχάσουν οι έρμοι τσουυυυυυπ!!! έρχεται η σωτηρία σου (και η δική τους..) με τη μορφή ενός 6χονου καλικατζαράκου..Και η ιστορία ξεκινά................

Τρίτη μεσημέρι..ώρα 15.05..

Έχω μόλις μπει στο σπίτι μετά από μια ΔΥΣΚΟΛΗ μέρα στη δουλειά..Ο Μέρφι από το πρωί  έχει στήσει πανηγυράκι πίσω απτην πλάτη μου και όλα τα στραβά μου έχουν έρθει στην κεφάλα, που από μόνη της είναι έτοιμη να εκραγεί..Τα παπούτσια μου ήδη έχουν εκτοξευθεί στην άλλη άκρη του δωματίου, τα ρούχα ακολουθούν κι το μόνο που σκέφτομαι είναι ένα 3ωρο στην μπανιέρα..Στο βάθος του μυαλού μου ακούω ένα σαρδόνιο γελάκι να με εμπαίζει αλλά δεν δίνω σημασία, λες να γουργουρίζει το στομάχι μου - να προσθέσω αν είναι στο όνειρο και κάτι να τσιμπήσω..

ώρα 15.20...

Τυλιγμένη με την μπουρνοζοπετσετάρα την καλή κατευθύνομαι προς το παράδεισο..Αχνιστό αχνιστό το νεράκι μου με μια εσάνς βανίλιας περιμένει το φιδίσιο κορμί μου να παρκάρει στην μπανιέρα.....Και κει που το δίμετρο πόδι μου έχει αχίσει να κάνει θεαματική είσοδο..... ντρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρριν!!!!!!

ώρα 15.24... Η αρχή του τέλους...

Σε στάση ξεγοφιασμένου καρέτε κιντ προσπαθώ να συνειδητοποιήσω από που μου έρχεται η καμπανιά..Φααααααακ είναι το τηλέφωνο λες να έκανα καμιά μ@@@@@@ στη δουλειά??? Με τη μπουρνουζάρα να ανεμίζει τρέχω τρέχω τρέεεεεεεεεχω φρενάροντας τελευταία στιγμή πριν απογειωθώ πάνω στο δέντρο και γελάνε και οι μπάλες.. 

Κάπου εδώ σταματάω να κοιτάω το ρολόι και σηκώνω το ρημαδοτηλέφωνο που μου τρυπάει τα αυτιά..Και εκεί που περιμένω να ακούσω την αγριοφωνάρα του καλού μου αφεντικού ακούω την πανικόβλητη θεία μου να ψιθιρίζει κάτι που μοιάζει με τον εθνικό ύμνο των Μαλάουι και από μέσα  τον γιόκα της τον Κωνσταντίνο μου (the 6 year old kalikantzarous i was talking about) - ο οποίος έχει πλαντάξει στο κλάμμα και ουρλιάζει "Δώσε μου να μιλήσω στη Τζοοοοοοοο, δώσε μου τη Τζοοοοοοοοο!!!!!!!!!" 

Και η έρμη η Τζο μένω κάγκελο να προσπαθώ να αποκρυπτογραφήσω τη θειά μου, να μην βάλω και γω τα κλάμματα με τον οδυρμο της αδυναμίας μου και να δέσω τη ρημάδα την μπουρνουζάρα που έχει μπλεχτεί και έχω ξεπαγιάσει.. 

I'm delighted i have survived another night....

Και κει που λες είμαι καλά το παρελθόν σου ρίχνει ένα χαστούκι και στα αλλάζει όλα...Από χαμηλά πολύ χαμηλά μεταδίδουμε απόψε και πίνω στην υγειά μου..

eipa stous filous,maxairitsas-zouganeli

Miltos Pasxalidis-O trelos

ΚΡΑΤΩ ΣΤΟ ΧΕΡΙ ΣΤΑΓΟΝΕΣ ΤΙΣ ΒΡΟΧΗΣ

ΣΤΑΛΑ ΣΤΑΛΑ ΧΑΝΤΡΑ ΧΑΝΤΡΑ ΟΛΕΣ ΜΑΖΙ

ΕΝΑ ΣΚΟΙΝΙ,  ΔΙΑΜΑΝΤΙΑ,  ΔΑΚΡΥΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ,

ΔΕΣΜΙΕΣ ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΚΑΡΔΙΑ

ΤΟ ΑΛΙΚΟ ΤΟ ΧΡΩΜΑ ΤΟΥΣ ΚΟΚΚΙΝΟΜΑΛΛΑ ΔΑΛΙΔΑ

ΠΥΡΙΝΕΣ ΓΛΩΣΣΕΣ ΣΕ ΕΝΑΝ ΕΡΩΤΙΚΟ ΧΩΡΟ

ΜΕ ΤΟ ΥΓΡΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ ΤΡΑΓΙΚΟ

ΓΕΝΝΟΥΝ ΤΟ ΑΙΜΑ ΚΥΛΑ ΚΑΥΤΟ

ΒΑΦΕΙ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΜΟΥ ΧΕΙΛΗ ΠΑΡΘΕΝΟΥ ΚΟΡΙΤΣΙΟΥ

ΓΕΥΣΗ ΓΛΥΚΙΑ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΥ ΦΙΛΙΟΥ

ΝΤΥΜΕΝΟ ΣΤΑ ΛΕΥΚΑ ΤΗΣ ΑΘΩΟΤΗΤΑΣ ΤΟΥ

ΣΤΡΟΒΙΛΙΖΕΤΑΙ ΜΙΚΡΟΣ ΔΕΡΒΙΣΗΣ

ΞΑΝΘΑ ΜΑΛΛΙΑ ΔΕΡΝΟΥΝ ΤΟΝ ΑΝΕΜΟ

ΠΙΟ ΓΡΗΓΟΡΑ ΠΙΟ ΓΡΗΓΟΡΑ

ΕΝΑΣ ΝΕΟΣΣΟΣ ΠΟΥ ΛΑΧΤΑΡΑ Ν’ ΑΝΟΙΞΕΙ ΦΤΕΡΑ

Η ΟΜΟΡΦΙΑ ΤΩΝ ΝΙΑΤΩΝ ΖΩΓΡΑΦΙΣΜΕΝΗ

ΣΤΟΝ ΑΙΩΝΙΟ ΚΑΜΒΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

ΜΕ ΤΑ ΠΙΟ ΛΑΜΠΕΡΑ ΧΡΩΜΑΤΑ

ΜΙΑ ΕΙΚΟΝΑ ΟΝΕΙΡΕΜΕΝΗ, ΜΑΓΙΚΗ

ΠΑΙΧΝΙΔΙΖΕΙ ΜΕ ΤΙΣ ΑΧΤΙΝΕΣ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ

ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΤΟ ΟΥΡΑΝΙΟ ΤΟΞΟ ΣΥΝΑΝΤΑ

ΤΙΣ ΣΤΑΛΕΣ ΤΗΣ ΒΡΟΧΗΣ

ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΤΟ ΔΑΚΡΥ ΣΥΝΑΝΤΑ ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ

ΚΑΙ ΣΧΗΜΑΤΙΖΕΙ ΤΑ ΠΙΟ ΤΡΕΛΑ ΧΡΩΜΑΤΑ ΤΗΣ ΙΡΙΔΑΣ

ΣΥΝΑΓΩΝΙΖΕΤΑΙ ΤΗ ΛΑΜΨΗ ΤΩΝ ΜΑΤΙΩΝ ΣΟΥ

ΤΟ ΛΥΚΑΥΓΈΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΣΟΥ

ΤΟ ΜΙΣΟΦΩΤΟ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΑΝΑΤΟΛΗ

ΠΡΙΝ Ο ΠΟΡΦΥΡΟΣ ΜΑΝΔΥΑΣ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ

ΑΝΑΓΓΕΙΛΕΙ ΤΗΝ ΑΦΙΞΗ ΤΟΥ ΦΕΓΓΑΡΙΟΥ

ΣΤΗ ΧΑΣΗ ΤΟΥ Ή ΣΤΗ ΦΕΞΗ ΤΟΥ

ΤΟ ΚΑΛΛΟΣ ΤΟ ΑΕΝΑΟ ΛΑΤΡΕΜΕΝΟ ΣΤΟΥΣ ΑΙΩΝΕΣ

ΜΑΡΤΥΡΑΣ  ΤΟΣΩΝ ΤΡΥΦΕΡΩΝ ΣΤΙΓΜΩΝ

ΤΟΣΩΝ ΚΛΕΜΜΕΝΩΝ ΦΙΛΙΩΝ,  ΛΟΓΩΝ ΜΕΓΑΛΩΝ Κ ΠΟΛΛΩΝ

ΤΡΟΦΗ ΣΤΟ ΛΥΡΙΣΜΟ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΑΠΛΩΝ ΚΑΙ ΠΟΙΗΤΩΝ

ΓΕΝΝΑ ΜΑΓΟΥΣ, ΑΕΡΙΚΑ, ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ

ΠΟΥ ΔΕΝ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΜΑΣ

ΠΟΥ ΤΟ ΞΗΜΕΡΩΜΑ ΘΑ ΓΥΡΙΣΟΥΝ ΠΙΣΩ

ΣΤΗ ΜΑΓΕΙΑ ΑΠ’ ΟΠΟΥ ΗΡΘΑΝ

ΠΑΙΡΝΟΝΤΑΣ  ΜΑΖΙ ΤΟΥΣ ΚΑΡΔΙΕΣ

ΔΙΝΟΝΤΑΣ ΕΝΑΝ  ΛΟΓΟ ΣΤΗΝ ΕΛΠΙΔΑ

ΤΗΝ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΛΙΓΗΣ  ΕΥΤΥΧΙΑΣ

ΣΗΚΩΜΑ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΙΟΥ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ ΚΑΙ Η ΛΑΧΤΑΡΑ

ΠΩΣ ΜΑΓΕ ΜΟΥ ΘΑ ΞΑΝΑΡΘΕΙΣ………………

ΜΗ ΧΕ...

 Ωχ ωχ ωχ !! Με πλάκωσε το στρώμα πρωί πρωί και ξύπνησα με ένα κεφάλι καζάνι..Κρύωσε ο καιρός πού όρεξη να αφήσω τη ζεστή μου φωλίτσα..Ας είναι καλά τα ταχυδρομεία που δεν κάνουν μια εξαίρεση για την αρχοντομουτσούνα μου να ανοίξουν κανα απόγευμα..Ντύθηκα λοιπόν στολίστηκα (γνωστή ψωνάρα ή μήπως κομπλεξάρα (!)  ούτε στο περίπτερο άνευ σοβατίσματος) και τσουυυπ έξω απτην πόρτα..

ΑΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΘΕΟΣ 1 ΩΡΑ ΝΑ ΠΑΡΚΑΡΩ!!! Το μαλλί κάγκελο και ο λιμενεργάτης ξύπνησε μέσα μου και όποιον πήρε ο χάρος! Γιατί εγώ χρυσά μου μένω και ένα τέταρτο by car έξω από την πόλη να το πάρω το ρημαδοαυτοκίνητο δεν μπορώ να κάνω αλλιώς!! Όλοι οι άλλοι έξω μένουν και αυτοί κανείς από το κέντρο?? Λες και δεν τις ξέρουμε κάτι μεγαλοκυρίες μην τους χαλάσει ο αέρας το μαλλί !!! Θέλουν σουπερ μαρκετ τσααακ διπλοπαρκάρουν απέξω ακριβώς (μη χε...) με το πάσο τους ο κόσμος να χαλάει και η ουρά αν κάτσει κ λεωφορείο άσταα!! Τα νεύρα κρόσσια λοιπόν φορ ουαν μορ τάιμ και μετά από τάξιμο στον Όσιο Νικωνα μεγάλη η χάρη του ναμαι να δρασκελίζω την πόρτα του ταχυδρομείου!! Αμ δε που θα τελείωνε το μαρτύριο πρωί πρωί!! Ένα ταμείο να εξυπηρετήσει 40 άτομα!! Που ο μέσος όρος ηλικίας αν εξαιρέσεις εμένα το τεκνό ατ λιστ 60!! Μου ρθε ντουβρουτζάς!! Κόβω χαρτάκι και σαν τον κάβουρα αρχίζω πλαγίως το πλησίασμα σε έναν υπάλληλο που αμέριμνος πίνει το φρέντο του (μη χε...Νο 2) και αγναντεύει το άπειρο..Φοράω χαμόγελο colgate, παίρνω βαθιά αναπνοή και δοκιμάζω την τύχη μου.."Συγγνώμη λέω μια ερωτησούλα μπορώ να κάνω" και η κρίση μου δεν πέφτει έξω κάθως το μάτι του το αριστερό κάνει βουτιά στην μπλούζα μου."Ότι θέλετε δεσποινίς παρακαλώ" μου λέει και για μια στιγμή είμαι έτοιμη να κάνω μεταβολή για να γλιτώσω το γυμνοσάλιαγκα που μου' λαχε!" Έχω στείλει ένα συστημμένο λέω και αγνοείται η τύχη του μήπως μπορούμε να δούμε τι συμβαίνει"..Όπως του φυγε το σάλιο έτσι γρήγορα και το μάζεψε - βαριά φαίνεται η δουλειά που τον έβαλα να κάνει.Αρχίζει το ψέλλισμα ότι λείπει η υπεύθυνη και πρέπει να πάω άλλη μέρα αλλά εμένα οι θερμοκρασίες μου στο φουλ και δεν ακούω τίποτα..Το όνομά σας παρακαλώ? ρωτάω μελιστάλαχτα και το αριστερό του μάτι αρχίζει πάλι τις βόλτες του -  για να το προσθέσω στην αναφορά μου προσθέτω και το μάτι ρίχνει ζειμπεκιές! "Μα δεν χρειάζεται να χαλάμε τις καρδιές μας" γυρίζει το ρεφρέν "θα δω τι μπορώ να κάνω εγώ" και φεύγει τρέχοντας.!! Προσπαθώ να μείνω σταθερή στον Bitch ρόλο μου παρά το σφίξιμο που ρίχνω να μην λυθώ στο γέλιο βλέποντας τη βατραχόφατσα να ιδρώνει κ να κοκκινίζει..

Άκρη δεν έβγαλα τελικά το γράμμα μου το πήρε το εύρηκα!! Αλλά αν έτρωγα άλλη μια μέρα να τρέχω πέρα δώθε για να μην του κόψει αυτού το φρέντο μπροστά μου ο χαλκ θα έμοιαζε στρουμφάκι!! ΕΕΕΕΕΕΜ δεν έχει άδικο ο κοσμάκης που σας βρίζει κύριοι καρεκλοκένταυροι!!

Αδερφέ μου..

Πώς αλλάζει αυτή η ρημάδα η ψυχολογία από λεπτό σε λεπτό..Μόλις μπήκα σπίτι απτο πρωί και τα μούτρα μου κάνουν παρκέ στο πάτωμα..Ούτε γιατρός ούτε βαζάκι ούτε καν το τανγκό το πρωινό μπορούν να διώξουν τα μαύρα σύννεφα που απειλούν να με πνίξουν...Δεν είναι και η μανούλα εδώ να μου φτιάξει το κέφι με τις υστερίες που σίγουρα με περιμένουν...Δυο περιστατικά τόσο διαφορετικά μεταξύ τους και όμως τόσο ίδιο το αποτέλεσμα..

6 Δεκέμβρη σήμερα..Του αγίου Νικολάου - μεγάλη η χάρη του..Ας έφτανε μέχρι εκεί η μέρα όλοι να γιορτάζαμε τους αγαπημένους μας και όλα καλά..Όμως όχι..Μαύρη επέτειος σήμερα από τη δολοφονία ενός παιδιού και όλα τα μέσα άστραψαν και βρόντηξαν..Μεγαλόσχημοι λόγοι και κουβέντες και αναλύσεις και κατηγόριες και και και και κάθε λογής...Και θα μου πεις το πρόβλημά σου ποιο? Γιατί αυτά τα μούτρα?Και πράγματι δεν θα χα μούτρα αν δεν μάθαινα αυτό..Θα χαμήλωνα το κεφάλι και γω από το βάρος των τύψεων και της θλίψης αν δεν μάθαινα αυτό..Όμως το έμαθα και δεν με χωράει ο τόπος..Βράζει μέσα μου η οργή καμίνι που θα σκάσει..Ένα παιδί σκοτώθηκε και σύστηκε η Ελλάδα συθέμελα..Ένα άλλο όμως έσβησε μόνο του και κανείς δεν είχε να πει το παραμικρό. Δεν θάφθηκε σαν ήρωας αλλά σαν μπάτσος, γουρούνι, δολοφόνος...Δεν κάηκε η Αθήνα για αυτόν και όλη η Ελλάδα...Γιατί?Δεν ήταν Έλληνας αυτός που με το αίμα του έβαψε τη σημαία που τόσο περήφανα έβαλε στο στήθος..Δεν είχε μάνα δεν είχε ψυχή, δεν ήταν παιδί 24 χρόνων..Δεν έκανε τη βόλτα του αλλά τη δουλειά του..Δεν τον πυροβόλησε ένας αλλά τον χτύπησαν μέχρι θανάτου με ρόπαλα και λοστούς..Δεν πέθανε ακαριαία αλλά 3 χρόνια έλιωνε σε ένα κρεββάτι νοσοκομείου..

Μα τι παράξενη που είμαι που θυμώνω με την υποκρισία και την ψευτιά που κλαίει η ψυχή μου για αυτό το παληκάρι..

Καλό ταξίδι αδερφέ μου εκεί ψηλά θα βρεις τη γαλήνη που σου έκλεψαν μέσα απτα χέρια..

Δεν είμαι μόνη..

Η αλήθεια είναι ότι ιστορία με τον καλό γιατρούλη μου έφτιαξε τη μέρα..Τι με περίμενε βέβαια στο σπίτι χουχουχουχου ούτε να το σκέφτομαι!! Στο μυαλό μου ήδη έχουν αρχίσει να χορεύουν οι στριγκλιές της γλυκιάς μου της μανούλας και έτσι αρχίζω και γω να χορεύω στο πεζοδρόμιο σένα ρυθμό που παίζει και μόνο εγώ ακούω απτην ώρα που το βαζάκι συνάντησε το μάρμαρο..

Βρε μπας και είμαι κακός άνθρωπος που χάρηκα έτσι?? ρωτάει το αγγελάκι στον  δεξί μου ώμο  - Γιατί υπάρχει ΘΕΙΑ ΔΙΚΗΗΗΗΗΗ τραγουδάει το Ελινάκι (Κωνσταντοπούλου για!!) στο αριστερό αυτί μου σαν άλλο διαβολάκι που παλεύει με τις τύψεις και αυτό είναι -  πολύ έσκασα και συνεχίζω το χορό μου.. Ένας παπούς με το εγγονάκι του βγαίνει από ένα ζαχαροπλαστείο και πέφτει σχεδόν πάνω μου..Περιμένω να ακούσω άλλον έναν εξάψαλμο για την ηλικία μου και πως πρέπει να φέρομαι αναλόγως αλλά ΩΩΩΩΩ ΤΙ ΘΑΥΜΑ!! Οι πλανήτες μου σήμερα έχουν κέφια και ο παπούλης μάλλον επίσης γιατί με πιάνει σε ένα ταγκό που μαζεύει γύρω μας τόσο κόσμο που μένω με το στόμα ανοιχτό!! Δεν υπάρχει αυτό που ζω και το χειροφίλημα στο τέλος με κάνει να νιώσω δεσποσύνη άλλης εποχής!! Μπορεί τελικά να ζω στην κοσμάρα μου αλλά τουλάχιστον δεν είμαι μόνη...

Η μικρή κυρία...

Κοιτάζω κουμπάκια - παρακουμπάκια και χάνομαι...Τι τα θέλω εγώ αυτά τα τεχνολογικά..Τόσα χρόνια στο χαρτί έρεαν οι λέξεις σαν ποταμάκι φουσκωμένο απτή βροχή..Και τώρα...Διάβασε και σβήσε - σβήσε και γράψε και φτου απτήν αρχή...Ας είναι καλά ο γλυκός μου ο γιατρούλης και αυτή η αγριοφωνάρα του όταν τόλμησα να αντιμιλήσω - Θεός φυλάξει εγώ τέτοιο πράγμα - επειδή μου είπε ότι για ένα μήνα τουλάχιστον τέρμα το γράψιμο!!!!! Μα πως τα λες αυτά χρυσέ μου σε ένα γραφοτζάνκι!! Πως του ζητάς να σταματήσει να μουτζουρώνει ό,τι χαρτί πέσει στο χέρι του με σκέψεις και ιδέες που ζουζουνίζουν κάθε ώρα και λεπτό στο λιγοστό μυαλό του?? 

"Δεν μπορώ κύριε Δημήτρη ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ!! Μη μου το κάνετε αυτό θα σκάσει το κεφάλι μου!" ουρλιάζω σαν απροσάρμοστο και ο άνθρωπος μένει με το στόμα ανοιχτό!! 

Ευτυχώς είναι αργά και είμαι το τελευταίο του ραντεβού αλλιώς...Ποιος ξέρει τι θα φαντάζονταν όσοι με άκουγαν να κάνω έτσι..

"Μα είναι πράγματα αυτά ολόκληρη γυναίκα" μου λέει και με κοιτάζει με αυτό το βλέμμα της μάνας μου που έβγαζε στη φόρα κάθε φορά που τόλμαγα να εμφανιστώ σε επίσημο τραπέζι με τζιν και χαμηλό παπούτσι.. 

"Θέλει ξεκούραση το χέρι σου, πατάς δυνατά το στυλό και έκανες ζημιά..Ένα μήνα μόνο και μετά βλέπουμε.." Σαν σφήκα γυρίζει το τελευταίο βλέπουμε μες στο κεφάλι μου και καταπίνω την κουβέντα που ετοιμάζομαι να αντιμιλήσω..Δεν με παίρνει και το ξέρω αλλά και πάλι πως να δεχτώ κάτι τέτοιο έτσι αδιαμαρτύρητα..Κάτι με τσιγκλάει να απαντήσω αν και μετά σίγουρα θα θέλω να ρίξω μια κλοτσιά στα πισινά μου.."Και με το γράψιμό μου τι θα γίνει?' ρωτάω δαγκώνοντας το κάτω χείλος μου που έχει αρχίσει ήδη να τρέμει και τον κοιτάω με το βλέμμα του κουταβιού που τόσες πρόβες έχω κάνει από μικρό (παιδί κουμπί τι να κάνουμε..)

"Μα που ζεις κορίτσι μου" μου λέει με το ίδιο βλέμμα " δίκιο έχει η μανούλα σου που λέει ότι φορές φορές χάνεσαι στον κόσμο σου"..Αχάαααα σας τσάκωσα πουλάκια μου καλά το κατάλαβα ότι εσείς οι δυο γνωρίζεστε!! " Ζούμε στην εποχή των μπλογκ - πάει το χαρτί και το μολύβι. Καιρός να μπεις στα νέα πράγματα, άσε τις ονειροβασίες" συνεχίζει ακάθεκτος λες και στην Άνω Γερδενίτσα είχε αυτός μπλογκ και ξεμπλόγκ!! 

Τα νεύρα μου έχουν αρχίσει να θυμίζουν έντονα κρόσσια και ζαρτιέρες αλλά κάνω γαργάρα ό,τι μου έρχεται και φεύγω με το κεφάλι ψηλά σκοντάφτοντας τυχαία πάνω στο γραφείο του και παίρνοντας μαζί μου ένα τόσο δα μικρούτσικο βαζάκι..Τέτοια βουτιά σαν του γιατρούλη ούτε ο Νικοπολίδης στα καλύτερά του έχω να δηλώσω! Το έσωσε τελικά το βαζάκι αλλά μόνο και μόνο το βλέμμα που μου έριξε άξιζε και μου έφτιαξε τη μέρα!! "Τρελάρα " ψιθυρίζει καθώς συνεχίζω την θεαματική μου έξοδο και το χαμόγελό μου γίνεται ακόμα μεγαλύτερο!! Γυρνάω και με το φρύδι σηκωμένο αλά μάνα μου υψώνω το μεσαίο δαχτυλάκι μου σαν μικρή κυρία που είμαι και βλέπω το βαζάκι να του γλιστράει απτα χέρια και τα μάτια του να γουρλώνουν σαν κουκουβάγιας!! Ούτε ο θόρυβος της πορσελάνης στο μάρμαρο δεν καλύπτει το σατανικό μου γέλιο!!! Άκου να μου πει εμένα ότι ζω στην κοσμάρα μου!!