G. I. JOE - PART 1..

Και πάλι εδώ...Προσπαθώ ακόμα να συνηθίσω τη νέα μου αυτή απασχόληση οπότε όποια σχόλια αναμενόμενα..Όλο αυτό το σκηνικό με το χέρι μου, κάποιες προσωπικές ανασφάλειες, λίγο το πνεύμα των εορτών που ξυπνάει μελαγχολίες και σκέψεις αυτές οι μέρες ήταν από υποτονικές ως νεκρές..Και όταν απτη φύση σου είσαι ανυπόμονο πλάσμα και νευρικό σαν την αφεντιά μου η κατάσταση δυσκολεύει..Τρώγομαι με τα ρούχα μου, μου φταίνε όλοι και περισσότερο η ανωτέρω αφεντιά..Τα κλάμματα αυτές τις μέρες σαν να τα έχω στο τσεπάκι που λέει και ο πατερούλης μου, ανοίγουν οι βρύσες και όποιον πάρει ο χάρος...ΩΩΩωωωω τυχεροί όσοι είναι δίπλα μου!!! 

Και εκεί που το σόι έχει αρχίσει τον έρανο για να σε στείλει παρατεταμένες διακοπές μπας και ησυχάσουν οι έρμοι τσουυυυυυπ!!! έρχεται η σωτηρία σου (και η δική τους..) με τη μορφή ενός 6χονου καλικατζαράκου..Και η ιστορία ξεκινά................

Τρίτη μεσημέρι..ώρα 15.05..

Έχω μόλις μπει στο σπίτι μετά από μια ΔΥΣΚΟΛΗ μέρα στη δουλειά..Ο Μέρφι από το πρωί  έχει στήσει πανηγυράκι πίσω απτην πλάτη μου και όλα τα στραβά μου έχουν έρθει στην κεφάλα, που από μόνη της είναι έτοιμη να εκραγεί..Τα παπούτσια μου ήδη έχουν εκτοξευθεί στην άλλη άκρη του δωματίου, τα ρούχα ακολουθούν κι το μόνο που σκέφτομαι είναι ένα 3ωρο στην μπανιέρα..Στο βάθος του μυαλού μου ακούω ένα σαρδόνιο γελάκι να με εμπαίζει αλλά δεν δίνω σημασία, λες να γουργουρίζει το στομάχι μου - να προσθέσω αν είναι στο όνειρο και κάτι να τσιμπήσω..

ώρα 15.20...

Τυλιγμένη με την μπουρνοζοπετσετάρα την καλή κατευθύνομαι προς το παράδεισο..Αχνιστό αχνιστό το νεράκι μου με μια εσάνς βανίλιας περιμένει το φιδίσιο κορμί μου να παρκάρει στην μπανιέρα.....Και κει που το δίμετρο πόδι μου έχει αχίσει να κάνει θεαματική είσοδο..... ντρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρριν!!!!!!

ώρα 15.24... Η αρχή του τέλους...

Σε στάση ξεγοφιασμένου καρέτε κιντ προσπαθώ να συνειδητοποιήσω από που μου έρχεται η καμπανιά..Φααααααακ είναι το τηλέφωνο λες να έκανα καμιά μ@@@@@@ στη δουλειά??? Με τη μπουρνουζάρα να ανεμίζει τρέχω τρέχω τρέεεεεεεεεχω φρενάροντας τελευταία στιγμή πριν απογειωθώ πάνω στο δέντρο και γελάνε και οι μπάλες.. 

Κάπου εδώ σταματάω να κοιτάω το ρολόι και σηκώνω το ρημαδοτηλέφωνο που μου τρυπάει τα αυτιά..Και εκεί που περιμένω να ακούσω την αγριοφωνάρα του καλού μου αφεντικού ακούω την πανικόβλητη θεία μου να ψιθιρίζει κάτι που μοιάζει με τον εθνικό ύμνο των Μαλάουι και από μέσα  τον γιόκα της τον Κωνσταντίνο μου (the 6 year old kalikantzarous i was talking about) - ο οποίος έχει πλαντάξει στο κλάμμα και ουρλιάζει "Δώσε μου να μιλήσω στη Τζοοοοοοοο, δώσε μου τη Τζοοοοοοοοο!!!!!!!!!" 

Και η έρμη η Τζο μένω κάγκελο να προσπαθώ να αποκρυπτογραφήσω τη θειά μου, να μην βάλω και γω τα κλάμματα με τον οδυρμο της αδυναμίας μου και να δέσω τη ρημάδα την μπουρνουζάρα που έχει μπλεχτεί και έχω ξεπαγιάσει..